loading...
Sakadang Buhaya keur
moyan di sisi walungan. Jol sakadang Peucang.
“Rék naon Sakdang
Peucang ka dieu? Rék maling cai, nya? Di leuweung euweuh cai. Da halodo
banget.”
Jawab Peucang, “Kuring
mah tara nginum deui cai walungan. Komo ayeuna keur saat. Nya teu ngeunah nya
loading...
kiruh. Ayeuna mah nginum téh cai kalapa. Nya beresih nya ngeunah. Amis.”
“Rék naon atuh
kadieu?” cék Buhaya.
Omong Peucang, “Tadina
mah rék ngalalajoan kulit sampéan. Resep ting gareret, hérang. Komo mun katojo
ku panonpoé. Euweuh baé nu kulitna alus saperti kulit sampéan. Ngan geuning bet
kotor. Pinuh ku leutak.”
Omong Buhaya,
“Walungan saat. Kuring teu bisa teuteuleuman pikeun meresihan tonggong.”
“Emh, lebar. Kulit
saalus-alus jadi kotor. Kumaha mun diberesihan ku kuring” ceuk Peucang.
“Nya sukur baé ari
daek mah,” jawab Buhaya, “kumaha caranya?”, ceuk Buhaya keneh
“Kulit tonggong
sampéan dikumbah ku kuring. Tapi caina kudu anu beresih. Tuh di tengah!, ceuk
Peucang
“Pek atuh. Geura
luncat kana tonggong kaula.” Ceuk Buhaya
Jleng Peucang luncat
kana tonggong Buhaya.
Buhaya ngojay ka
tengah walungan.
Clom Sakadang Peucang
nganclomkeun sukuna kana cai. Tonggong Buhaya dicakaran ku Peucang.
Selang-selamg tina cacakar Sakadang Peucang téh regot-regot nginum.
Sanggeus rada lila
nyakaranana, jeung geus seubeuheun nginumna, Peucang ngomong,”Tah, geus beresih
ayeun mah. Yu ka sisi deui. Isukan kuring ka dieu deui. Kudu unggal poé
diberesihanana kulit sampéan téh. Ulah sina kotor. Lebar ku alusna.”
“Heug ari daék mah.
Isuk ka dieu deui. Ditungguan di dieu,”ceuk Buhaya téh.
Sanggeus nepi ka sisi,
gajleng Peucang luncat ka darat. Bari ngomong dina haténa. “Nuhun Sakadang
Buhaya. Sampéan bodo. Mun teu bodo mah. Kuring moal seubeuh nginum. Daék-daék
paék paéeh ku halabhab.”
Sumber: Sanusi, A.,
1994, Nani Resep Maca 3, Bandung: Yayasan Siger Tengah
loading...
Comments
Post a Comment