loading...
SAWATARA bulan ti harita, pelak cau
Sakadang Kuya téh geus baruahan, malah geus arasak. Mimiti kanyahoanana ku
Sakadang Monyét. Atuh Sakadang Monyét téh hariweusweus nyaritakeun tangkal cau
téa ka Sakadang Kuya.
“Ieuh, geuning tangkal cau téh geus
buahan. Buahna ogé geus karonéng deuih,” ceuk Sakadang Monyét
“Piraku Sakadang Monyét?”
“Sumpah. Pan bieu uing ngaliwat ka
dinya. Kudu buru-buru diala, bisi kaburu ku cocodot!”
“Heug, isukan mah urang ala.”
“Keun uing anu ngalana mah, urang
taékan. Sakadang Kuya mah cicing wé di handap, da teu bisa naék. Ngan uing
ménta nya, apan uing anu ngalana, jeung uing deuih anu pangheulana
nganyahoankeun geus asakna ogé! Kuduna mah dibagi dua.”
Sakadang Kuya ukur nyenghél ngadéngé
omongan Sakadang Monyét kitu téh. Teu némbal.
Peutingna, soré kénéh Sakadang
Monyét geus saré. Jigana mah capéeun, lantaran beurangna geus liar jauh. Ari
Sakadang Kuya mah masih kénéh nyileuk. Keur kitu kadéngé Sakadang Monyét
ngalindur, “Isukan uing rék ngala cau. Cauna rék dibawa kabur, Sakadang Kuya
mah moal dibéré. Bongan tuda, basa éta gé nangka dibéakkeun ku sorangan.”
Tayohna mah Sakadang Monyét téh neuteuli soal nangka téa, nepi ka kababawa
ngalindur.
Ngadéngé kitu, Sakadang Kuya ngahuleng.
Mikiran kumaha carana sangkan isukan cauna henteu dibawa kabur ku Sakadang
Monyét. Manéhna manggih akal. Belenyéh seuri sorangan. Manéhna nyokot koja.
Tuluy éta koja téh dibolongan handapna. Anu bolongna téh dianyamkeun deui, tapi
anyamanana padu némpél, nepi ka teu katingali geus dibolongan. Geus kitu mah,
dug baé Sakadang Kuya saré.
Isukna, kira-kira wanci haneut
moyan, Sakadang Monyét ngajak ngala cau téa ka Sakadang Kuya.
“Sakadang Kuya, hayu urang ngala cau
téa!”
“Hayu. Tah, bawa atuh kojana ku
Sakadang Monyét, keur wadahna. Pan anjeun anu rék ngalana ogé, uing mah teu
bisa naékna.”
“Heueuh, ka dieu urang bawa ku
uing,” ceuk Sakadang Monyét. Koja téh disalindangkeun.
Duanana leumpang antaré naker.
Sakadang Monyét mah katénjona téh bungah pisan. Paromanna marahmay, malah maké
jeung hahariringan sagala. Boga rasa, manéhna bakal meunang milik anu kacida
lobana. Sakadang Kuya mah moal dibéré.
Barang tepi ka nu dijugjug, enya baé
cau téh geus arasak. Komo seuhangna mah, geus karonéng. Anu katénjo héjo kénéh
téh, butitina wé.
Teu ngadagoan dititah heula, kalacat
wé Sakadang Monyét naék kana tangkal cau. Tuluy baé metikan cau anu geus
arasakna. Sanggeus dipetik, terus diadupkeun kana koja. Atuh puguh wé cau téh
murag, lantaran handapna geus dibolongan téa ku Sakadang Kuya. Cau anu murag
téh disanggap ku Sakadang Kuya. Sanggeus dibuka cangkangna, belewek baé
didahar.
Sakadang Monyét mah tonggoy baé
metikan cau. Petik, sup kana koja, pluk murag. Kitu jeung kitu baé. Sakadang
Monyét teu nyahoeun, da teu rurat-rérét ka handap. Bakating ku hayang buru-buru
anggeus ngala cauna.
Bari ngaweswes ngadaharan cau,
Sakadang Kuya api-api ngurihit ménta cau ka Sakadang Monyét.
“Jang, cik atuh ménta cau téh.
Hijiii wé. Uing mah meni hayang ngasaan!”
Sakadang Monyét teu némbalan. Malah
teu ngalieuk-lieuk acan.
“Emh, Sakadang Monyét mah teu inget
wé ka uing téh!”
Sakadang Monyét hare-haré.
Barang cau anu arasakna geus béak,
Sakadang Monyét tuturubun turun tina tangkal cau. Maksudna rék mawa kabur cau
arasak, anu pangrasana mah aya dina kojana. Deregdeg baé lumpat, térékél naék
kana tangkal anu jangkung. Clé diuk dina dahanna anu luhur. Leungeunna ngodok
koja rék nyokot cau. Cauna euweuh. Barang eusina diilikan, Sakadang Monyét
ngajéréwét kagét, lantaran kojana kosong. Beuki kagét barang ningali koja téh
handapna bolong.
Rét ka handap, katingali Sakadang
Kuya keur nyarandé kana tangkal cau bari nyekelan beuteung. Kamerekaan lantaran
loba teuing ngadahar cau. Di sabudeureunana cangkang cau meni ngabayak.
Sakadang Monyét buru-buru turun tina
tangkal, tuluy nyampeurkeun Sakadang Kuya.
“Sakadang Kuya, ménta cauna atuh!”
“Tah, aya hiji deui!” ceuk Sakadang
Kuya bari nuduhkeun kana cau anu ngagolér.
“Maenya ngan hiji!” ceuk Sakadang
Monyét nyereng.
“Ih, apan anu naékna gé Sakadang
Monyét, uing mah ngan mulungan anu maruragna wungkul,” témbal Sakadang Kuya,
bari angger ngusapan beuteungna anu mutiktrik.
Cau téh dicokot, tuluy didahar ku
Sakadang Monyét. Puguh baé ngeunah, cau raja ceré, asak dina tangkal deuih.
Sakadang Monyét kacida keuheuleunana
ka Sakadang Kuya.
“Sakadang Kuya mah kawas lain jeung
sobat baé!” pokna bari terus indit.
Sakadang Monyét pundung deui. Indit
ka jero leuweung, ninggalkeun Sakadang Kuya.
loading...
Comments
Post a Comment